Verslag in magazine

Je magazine nr. 83 / november 2015 10
Hoe verwoord ik mijn ervaring wat zogepaard gaat met de samenwerking van het hele team, liefde voor de medemens, met emotie voor het doel en de uitputting van het doorgaan...

Vrijdag 22 mei 2015: Roparun 2015 was mijn eerste Roparun. Wat mij te wachten stond was voormij nog een vraag, ook had ik nog niet iedereen ontmoet. Hoe moest ik mijn taken uitvoeren, zou het mij allemaal lukken, vind ik mijn plek..?! Vol zenuwens tapte ik in het busje richting Parijs. We waren nog niet halverwege toen er werd gezegd: "We zitten nu al 2,5 uur in de bus, en zijn nog niet eens halverwege. We moeten het hele eind nog teruglopen ook he!"- Als je dat dan hoort denkje stiekem 'Waar begin ik aan'. Maar de sfeer zat er al goed in. Ik was natuurlijk niet de enige die vol zenuwen in spanning zat! Iedereen heeft één ding gemeen....ons doel! Wij gaan het halen! Halen voor de uitbehandelde kankerpatiënten.

Na 5 uurtjes rijden kwamen wij aan in Parijs. Een mooie gelegenheid om elkaar beter te leren kennen, we gaan een hapje eten. Als je dan toch in Parijs bent en van Parijs naar Rotterdam loopt. sommige onder ons zijn er nog niet eerder geweest.. Waarom ook niet, we gaan even de Eiffeltoren opzoeken! Kunt u hetvoorstellen? Drie grote 9 persoonsbussen die dwars door Parijs rijden, langs Arc de Triomph. Een explosie van energie en plezier! Eenmaal terug in het hotel klaarmaken voor onze nachtrust, nog even deuurtjes pakken die we pakken kunnen.

De Roparun, 523 kilometer non-stop estafette: 1 team, 22 personen, 2 ploegen die bestaan uit 4 lopers, 2 fietsers één chauffeur en een navigator. En dan nog onze cateraars en masseurs. Binnen 48 uur van Parijs naar de Rotterdamse 'Coolsingel'. Wij weten waar wij het voor doen! Het motto van de Roparun zegt meer dangenoeg: 'Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer aan toegevoegd kunnen worden'

Zaterdag 23 mei 2015
Onze start is om 14.38 dan begint ons echte Roparun avontuur. Binnen 48 uur naar huis hardlopen en fietsen. De spanning zat er goed in die dag! Gezonde goede spanning, iedereen happy en enthousiast (met stiekeme zenuwen). Er wordt afgeteld, ploeg 1 staat klaar... Het gehele team vol spanning.. En daargaat ploeg A! Alle lopers wisselen de eerste 5 km af met de fietsers. Na deze 5 km staat het busje klaar met de oorspronkelijke 2 fietsers om de lopers vervolgens per kilometer te wisselen voor de eerste etappe van ongeveer 60km. De fietsers gaan het gehele etappe door en degene die navigeert zorgt ervoor dat ze op de route blijven. Ik ging de eerste 2 etappes mee alscatering naar de 2e rustplaats.

De eerste rustplaats werd verzorgd door een ander (Team 230). Tot het wisselpunt van ploeg B, die ongeveer om half 8 arriveerde, kreeg ik niet veel van de route mee. Wij hadden het getroffen, wij sliepen in een feestzaaltje van de plaatselijke burgemeester. Als catering zat ik met nog 5 andere teamgenoten, waaronder ook 2 masseurs. Alle 22 veldbedjes werden klaar gezet, eten en drinken opgeslagen in de koelkast. Wachten tot dat ploeg A zich meldt. Ook kwam team 230 naar onze rustplaats, ook dit team bestond uit 2 ploegen. In totaal hadden wij 4 ploegen om op te vangen. Om 22.00 ging het licht uit. Even proberen te slapen daar krijg je niet vaak de tijd voor dit weekend! Lig je daar op je veldbed en in je slaapzak, ineens niet zo vreemde mensen meer om je heen, koud, vreemde geluiden en dan plotseling om 02.00 eenberichtje: Ploeg A over 2,5 uur zijn wij bij jullie, zo ook het andere team. Spannend! Wie gaat nu nog slapen.. Niemand,s tijf van de spanning!

Zondag 24 mei
Bed uit, eten klaar maken, koffie zetten en de eerste ploeg verwelkomen. Moe en uitgeput dat ze zijn, zij hebben er al twee etappes opzitten (zo'n 115km), krijgen zij een warme maaltijd van ons, wat te drinken en eventueel een massage voor wie dat wilt. En dan natuurlijk even slapen.Dit duurt niet lang, na twee uur krijgen wij al een telefoontje dat ploeg B nog 10 kilometer moet voor de wissel. Dat betekent ploeg A wakker maken voor het ontbijt, broodjes smeren voor onderweg en door met etappe 4. Ploeg B kwam binnen met een vervelende mededeling. Er was een loper wasuitgevallen vanwege een blessure en een fietser was niet lekker geworden, zij moest even 2 etappes gaan rusten. "Jij krijgt een belangrijke rol" werd er tegen mij gezegd. De navigator zou de loper over nemen, en dat betekende dat ik moest gaan navigeren. Ik was tenslotte reserve navigator. Mijn belangrijke rol: zorgen dat ploeg B op de route blijft, spannend! Er werd mij nog even snel uitgelegd hoe het navigeren werkt, hoe het gaat bij wissels en wat er verder nog aan te pas komt.

Slapen deed ik nietmeer, en ik ging na 2,5 uur mee met ploeg B. Nu begon het echt Roparun avontuur voor mij. On the road! Zenuwachtig als dat ik was om verkeerd te navigeren kwam ik in een hele fijne ploeg terecht. De samenwerking was vanzelfsprekend en er hing een goede sfeer. Erg sympathiek. Ik mocht meemaken hoe het op de route was, hoe het de lopers en fietsers afging, terwijl ik de chauffeur bij stond. Inmiddels waren wij aangekomen in "Iedereen heeft één ding gemeen.., ons doel! Wij gaan het halen! Halen voor de uitbehandelde kanker patiënten."

Vlak voor de wissel en tevens rustpunt voor mijn ploeg, mocht ik nog een stukje mee fietsen. Super om zelf op de route te zitten, in plaats van mee te rijden! Eenmaal op ons rustpunt aangekomen hebben we lekker gegeten en hadden we een luxe, wij konden douchen! Het was op een sportvereniging en we lagen weer overdekt. Samen met 2 andere ploeggenoten konden wij de slaap niet vatten e nzijn in het busje gaan liggen. Omdat ik navigeerde werd ik gebeld wanneer ploeg A op 10 kilometer afstand van het wisselpunt zou zijn. Inmiddels was het 21.00 uur voordat wij weer naar het volgende wisselpunt reden. Het besef van tijd raakte ik dit weekend helemaal kwijt. Rare momenten dat je eet en slaapt, moe maar dat werd door de adrenaline overgenomen. Wij kwamen aan in Zele, hier was een zeer feestelijke doorkomst voor de Roparunners. Ons team had besloten om hier met het gehele team door heen tegaan. Zo was het een groot feest voor iedereen! De catering en chauffeurs konden zo ook de smaak proeven van de Roparun.

Maandag 25 mei
Na dit nachtelijke feestje, ging mijn ploeg B door voor de volgende etappe midden in de nacht. Hier werden de lopers en fietsers getroffen door de regen en kou. Maar alsnog waren zij niet te stoppen! Hoe moe iedereen ook werd, de goede sfeer bleef hangen! Er werdgelachen en het plezier van de ervaring en de run bleef. Wij hebben midden in de nacht nog een patatje gegeten. Supervet! Maar voor de lopers en fietsers een heerlijke warme hap. Langzamerhand vielen de lopers na elke km een beetje in slaap. "Wakker blijven mannen, de laatste kilometers" Tot aan ons laatste rustpunt waar wij om 05.00 aankwamen. Eindelijk weer in Nederland! Putte was onze laatste stop. Dinteloord was onze laatste wissel. Mijn ploeg zou hier vandaan verder lopen naar de Coolsingel in Rotterdam. Ploeg A rijdt hier alvast naar toe en wacht bij de Wilhemminakade op ons om met het gehele team de finish over te gaan. Onze lopers moesten nu elke kilometer wisselen en fietsen, in plaats van in de auto stappen. Best een behoorlijk eind! Onze chauffeur, een fietser en ik konden de reis vanaf Dinteloord niet mee maken omdat dit via de snelweg gaat.

Maar zo sympathiek als dat ze waren bleven ze ook. "Wacht ons maar op in Barendrecht". Daar hebben wij ze opgewacht in Barendrecht. Na een kleine 3 uur wachten kwamen zij daar aan. Vanaf hier begon weer een nieuw avontuur voor mij. Ik mocht mee hardlopen naar de finish. Elke kilometer wisselde ik om met een andere loper. Zo liep ik zelf toch nog een behoorlijk stukje. Bij de doorkomst in Barendrecht mocht ik een tribune oplopen en de hand van de burgemeester schudden. Overal mensen die ons aanmoedigen, overal feest! Zo kwamen we steeds dichter bij de finish. Bij een volgende kilometer stapte ik van de fiets af en mocht ik weer een kilometer lopen. Er werd mij verteld dat als wij de hoek omgingen het breekmoment van Daniël den Hoed zou komen. "Trek ik dit?" vroeg ik mij af, breek je niet op zo'n moment? Ik stelde voor om te fietsen, maar de lopers vonden dat ik het moment moest pakken. Hoe dichterbij we kwamen hoe meer mijn benen als lood voelden.

Wij liepen door een boog, en daar zaten ze. Uitbehandelde kankerpatiënten die in tranen uitbarsten en ons aanmoedigen. Een zwaar en emotioneel moment! Voor beide partijen. Hierdoen wij het voor! "Leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer aan toegevoegdkunnen worden" Geld inzamelen om de laatste dagen zo goed en mooi mogelijk door te komen. Wat doe je op zo'n moment als zij daarvoor jou staan te klappen, jou de eer geven.... Respect, het enige wat ik kon bedenken is respect en klappen voor hen. Hier en daar een traantje wegvegen. Dat wij dit voor hen mogen doen! Zo bijzonder om te zien en mee te maken dat wij nog wat voor hen kunnen betekenen. Zo'n 15 minuten later kwamen wij bij ons team terecht! Wat een moment, als je weer met z'n allen bij elkaar komt! Iedereen is aangeslagen en zeker trots op elkaar! Wij hebben het gehaald! Als je dan de Coolsingel opkomt waar honderden mensen staan om alle teams op te vangen en je ziet dan je dierbaren er tussenstaan komen alle emoties los. Wat een eer! Wat een overweldigend moment! Zonder onze sponsors en donaties - grote dank aan hen!, maar zeker zonder ons super team, wilskracht en samenwerking hadden wij dit niet kunnen waarmaken.

Zou er binnen 2 weken weer een Roparun zijn in plaats van een jaar later....ik zou zo weer mee doen met Team 262 Stichting Sterk Staaltje! Volgend jaar staat Team Sterk Staaltje weer samen sterk om mee te doen metde Roparun, om zoveel mogelijk geld op te halen om de laatste dagen zo fijn mogelijk te maken. Om ons respect te betuigen en te laten zien wat het een mens doet om elkaar tehelpen.